Ons ma was een sociale en een graag geziene dame in ons dorp. Ze was aangesloten bij vele verenigingen en zat ook in het bestuur. Winkelen en uit eten gaan was één van haar hobby's. Als ze maar weg kon, was alles goed.
Rond haar 88ste merkte ik 's avonds dat er van alles verdwenen/verplaatst... was. Ik was soms uren kwijt om "mijn" spullen terug te vinden. Ik werkte in Brussel en had lange werkdagen.
Ook merkte ik stilaan dat, als ze haar zin niet kreeg bvb. ze wilde weg om te winkelen dat ze boos werd. Zelf dacht ik dat dit te maken had met de ouderdom of omdat ik overdag weg was en 's avonds rustig in de zetel wilde zitten. Maar niet aan de "ziekte dementie". Ze miste ook het contact met de kinderen en kleinkinderen. Ze wilde zelf niet meer overal naartoe want ze vond dat ze nu oud genoeg was om dit over te laten aan de kinderen en kleinkinderen om zelf een bezoekje te brengen aan hun ma en oma. Ik gaf haar gelijk maar....
Enkele dagen per week was er een poetshulp en daar was ik heel blij mee. Later uitgebreid met oppashulpen die alleen met haar bezig moesten zijn. Dit was een "schot in de roos". Ze ging ook 2x per week naar de opvang. Als ze 's avonds daarvan terug kwam was ze heel rusteloos. En ik moest dan met haar mee naar het ouderlijke huis. Tot ik door had dat het net tegenover de dagopvang en het rusthuis lag. Dit werd dus afgebouwd tot 1x per week nadat ik een oppas gevonden had voor de ganse dag. Dit was het beste voor haar want op die manier konden ze de ganse dag op stap gaan als ma het wilde.
Door familieproblemen werd ze "gedwongen" opgenomen tegen haar zin in een rusthuis waar ze absoluut nooit naartoe wilde. Men probeerde ook om me te verbieden om ons ma te bezoeken, maar gelukkig voor ons ma is dit niet gelukt. Ik ging er iedere dag na mijn werk naar toe. Zienderogen zag ik ons ma afvallen en na ongeveer 2 maanden werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Daar herstelde ze en is dan weer terug naar dat rusthuis moeten gaan. Weer begon ze af te vallen. Ik had een maand ziekenverlof en ging kijken wat er overdag gebeurde. Ze wilde niet eten en ik zag al waarom maar wilde niet toegeven. Dan heb ik samen met ons ma gegeten en blijkbaar was dat eten ook niet geschikt voor mij. Ik begon ook af te vallen en onderzoeken wezen uit dat het aan het eten lag. Van toen af (april 2013) heb ik elke avond warme middag meegebracht en hebben dat samen op haar kamer opgegeten. Meestal at ze mijn portie ook op en ik liet haar begaan.
In het weekend nam ik haar mee naar huis en daar knapte ze op en was ze weer "ons ma". We hadden samen veel plezier en ze genoot er altijd van. Zondagavond moest ze wel terug maar ze begreep dat ik moest werken en dat ik elke avond kwam. Tot dit ook "verboden" werd.
Op een gegeven moment vroeg ze ineens: "Hilde, breng eens wat mee van ons thuis. Ik verveel me en ik mag hier niets doen." Dit pakte me zo dat ik niets meer kon uitbrengen. Ik zei: "Ma, je weet dat ik je onmiddellijk mee naar huis zou nemen maar...." "Och Hilde, we zwijgen hier maar over, maar hunne tijd komt ook nog." "Ma, dat mag je niet zeggen." "Maar Hilde, 't is toch zo?" Ik zweeg en ze pakte me stevig vast. Het was niet onze gewoonte om aanhankelijk te zijn.
Van toen af heb ik regelmatig iets meegenomen en dan stond haar mond niet stil. Het personeel kwam af en toe eens luisteren want blijkbaar was ons ma anders bij mij dan bij hun. Op een gegeven moment kon ik aan een kabas (zie foto) komen. Dit was iets wat vroeger bij ons in de kelder aan de muur hing. Ik had daar ook wat oude keukenspulletjes ingedaan.
Ik kwam binnen met die "kabas", ons ma ziet me aankomen, kwam me tegemoet en zag toen die tas. Die stroom van zinnen en verhalen van vroeger stormde op me af. De personeel keek naar ons en een paar bleven luisteren. We gingen naar de kamer en gaf ma die tas. Toen heb ik enkele verhalen gehoord waarvan ik het bestaan niet wist. Af en toe kwam men kijken wat ma te vertellen had en men zei dat ze overdag anders was. Ik keek heel vreemd op en zei dat ik het logisch vond. Ma was iemand geworden die graag gehoord wilde worden en dat was daar absoluut niet het geval. Soms ging de deur open en enkele bewoners kwamen even zitten. Ons ma begon dan weer te vertellen en dan was ze natuurlijk in haar "hum".
Enkele weken later begon ze weer. "Hilde, ik zie mijn kleinkinderen en hun kleintjes nooit. Weten ze nog dat ik leef?" Ik nam ma stilletjes mee naar de kamer en liet haar praten. Ik zei: "Tja ma, je weet ...". Ik kreeg de kans niet want ze onderbrak me en zei: "Jaja Hilde, hunne tijd komt ook nog, wacht maar." Ik zei dat ze dat niet mocht zeggen. "Hoe kan ik dat oplossen, ik heb zelf geen kinderen." "Hilde, als je nu een mooie pop voor me meebrengt?" Ik stond daar ineens, wis niet meer hoe ik moest reageren. Ben dan even naar buiten gegaan met een smoes, nadat ik de TV heb aangezet. Dan ben ik teruggegaan en ben beginnen te vragen. Een heel verhaal volgde. Ze zei dat ze iets moest hebben om die lange dagen om te krijgen. Ik heb van alles meegebracht: breiwerk, haakwerk, knutselgerief, ... maar overdag mocht ze daar niets mee doen, want dat was teveel werk???? Ik zei dan: "Oke, ma, hoe moet die pop eruit zien?" Een hele uitleg volgde, en ik kon op zoek gaan. Uiteindelijk heb ik een winkel gevonden en heb enkele foto's genomen en haar dan laten kiezen. Ik ben die pop gaan halen en gaf haar die. De foto hieronder zegt al genoeg.
Later vernam ik van een van de bezoekers dat ze die pop "onze kleine" noemde. Dit gegeven pakte me zo, want dat was ik. Zo werd ik thuis altijd genoemd.
Ook die pop mocht ze overdag niet bij haar houden., op 1 of 2 personeelsleden na. Als ik binnenkwam ging ik met haar naar de kamer en ze nam bijna altijd als eerste die pop vast. Ook enkele andere bewoners vonden die pop mooi en wilden die ook vastpakken. Soms gaf ma die en als ik bij haar was gaf ik die aan een van de bewoners. Dan waren die ook weer even "gelukkig".
Stilaan begon ik meer spullen te verzamelen en ook het idee groeide. Na ruim 3 jaar vond ik dat het tijd was om met dit project naar buiten te treden. Met mijn werkgever heb ik kunnen regelen dat ik één jaar zou stoppen met werken. Gestart op 1/7/2018 met alleen de verhuur van reminiscentiekoffers. Later zou de verkoop, voelmaterialen, tips, .... bijkomen. Maar problemen met de webdesigner (opdracht gegeven begin mei 2018) heeft de zaak geen goed gedaan. Bij de start had ik iedereen in Limburg op de hoogte gebracht dat er vanaf juli 2018 een nieuwe zaak met website van start zou gaan. En op 1/7... was er geen website. Een lijdensweg volgde tot ik eind oktober de samenwerking stopzette. Medio januari 2019 kon ik pas een nieuwe webdesigner aanstellen en eind januari was eindelijk een website online. In februari heb ik een flyer laten ontwerpen en laten drukken samen met de visitekaartjes. En vanaf maart ben ik overal een bezoekje gaan brengen. Pas eind mei is deze zaak beginnen te draaien maar die 8 maanden vertraging hebben serieuze gevolgen gehad.
Eind juni 2019 heb ik besloten om deze zaak voorlopig stop te zetten en verder te doen als een vrijwillig initiatief. Ondertussen onderzoek ik wat er nog mogelijk is.
Koffers worden nu gratis uitgeleend vanuit dementie@home adres. Moeten ze afgeleverd worden vragen we een minimale tussenkomst in km-vergoeding. De verkoop is volledig stilgezet, en ook hier zijn er vragen binnengekomen. Voelmateriaal is er een prototype ontworpen en gratis gegeven aan iemand. Zelfs hier zitten we voorlopig vast.
Wordt vervolgd