Indra Dewitte Zaterdag 19 februari 2022 om 06:00 De Kern in Het Belang van Limburg
- Een bejaarde dame die flauwvalt op de wc omdat ze haar enkele uren laten zitten. Een vrouw wiens schaamhaar moet geschoren worden omdat de uitwerpselen niet meer te verwijderen zijn. Ouderen die om vijf uur ’s morgens moeten ontbijten omdat er te weinig personeel is… De horrorgetuigenissen die onze redactie deze week bereikten, tarten elke verbeelding. Dit gaat over onze moeders en vaders, onze oma’s en opa’s. Op het meest kwetsbare moment van het leven, laten we hen in de steek. Ze hebben geen woordvoerders om voor hen te pleiten bij de bevoegde ministers, ze kunnen niet staken of betogen in Brussel, en een recent rapport van Amnesty International toont het schrijnende gebrek aan inspraak in de woonzorgcentra. Onze ouderen zijn in nood en het is tijd dat we voor hen opkomen.
LEES OOK. Horrorgetuigenissen schetsen vernietigend beeld over Tongers rusthuis: “Plots had ze een blauw oog” zie bij "Actueel 43. Ex-medewerkers... van 1/03/2022
De problemen zijn nochtans duidelijk. Er is een schrijnende onderfinanciering van de ouderenzorg. Afgezien van enkele schoonheidsingrepen links en rechts, zetten we de ouderenzorg al jaren schaamteloos in de uitverkoop. De cijfers van de VDAB spreken voor zich. In Vlaanderen zijn er 1.602 vacatures vacant. In Limburg zijn er dat 163. Het personeelstekort is schrijnend. In het zesde Vlaams Intersectoraal Akkoord van april vorig jaar zijn eindelijk afspraken gemaakt om de gestegen zorglast en hoge werkdruk op te vangen. Maar het is te weinig en te laat. Bovendien geven we met een hand, maar nemen we met de andere. Afgelopen zomer is - net voor het zomerreces - in allerijl het zogenaamde privatiseringsdecreet van de zorg goedgekeurd door de commissie Binnenlands Bestuur van het Vlaams Parlement. Ondanks het protest uit de sector en het negatieve advies van de Vlaamse Raad voor Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, beslisten onze politici zonder enig publiek debat om de deur open te zetten voor een verregaande commercialisering van de zorg. Je moet geen Einstein zijn om te beseffen dat hiermee gevaarlijk spel wordt gespeeld. Woonzorgcentra openzetten voor privékapitaal is niet vrijblijvend. Wie investeert, wil rendement. Liefst zoveel mogelijk. Ouderenzorg wordt op die manier een handelswaar, met een handelslogica. Stel dat het nu om uw moeder gaat, wil u dat wel?
Om komaf te maken met de horror in de ouderenzorg is er maar één remedie: echt investeren in onze woonzorgcentra. Dat doe je door de bewoners weer als volwaardige burgers te behandelen en niet als afgeschreven ouderen. Door te investeren in de mensen die er werken, met een beter loon en betere arbeidsomstandigheden, zodat ze weer trots kunnen zijn op hun job. En vooral door ouderenzorg weer bovenaan de politieke en maatschappelijke agenda te plaatsen. Want ooit zitten we er misschien zelf en hebben we spijt dat we vandaag de stem van onze ouderen niet luider hebben laten klinken.