Ons gedicht van de week....
Als je praat hoor ik vage klanken.
Ik wil je bedanken.
Dat je blijft komen.
Niet alleen in mijn dromen.
Dat je mij ziet zoals ik ben.
Zoals ik mijzelf ken.
Al is alles door elkaar geschud daar boven.
Jij blijft in mij geloven.
Praat in mijn gezicht.
Met je ogen op mij gericht.
Spreekt mijn taal,
ook als ik faal.
Mijn geheugen liet mij in de steek,
toen ik zo net naar je keek.
Woorden kon ik niet vinden, je naam kwijt.
Een oneerlijke strijd.
Ooit was toen heel dichtbij.
Waren mijn gedachten vrij.
Onze woorden één, dezelfde klanken.
Ik wil je bedanken.
Omdat zoals ooit beloofd,
je nog steeds in mij gelooft ....
Voor alle mensen die samen met een dierbare met Alzheimer een lange weg bewandelen....
Iris Niedenzu