Ons gedicht van de week
Al jouw woorden die me troosten,
zijn heel lief en goed bedoeld.
Maar als jij dit zelf niet meemaakt,
weet je echt niet hoe het voelt.
Maar ik neem je dat niet kwalijk,
want het is zoals het is.
Woorden kunnen niet beschrijven,
hoe het voelt dat ik hem mis
Nachtenlang lig ik soms wakker
en dan pieker ik me suf.
Ik slaap weinig, doodvermoeiend,
op de dag dan ben ik duf.
Mijn lief ligt in een verpleeghuis,
want thuis ging het echt niet meer.
Maar soms voel ik me ook schuldig.
Dat hij daar is, dat doet zeer.
Maar jouw woorden die me troosten,
die verzachten wel de pijn.
Dat jij mijn verdriet wilt delen,
dat waardeer ik, dat is fijn.
En als ik dan ’s nachts weer pieker,
denk ik ook aan wat je zei:
‘Het gemis zal altijd blijven,
maar de pijn gaat ooit voorbij’.
Dat wil ik heel graag geloven,
maar zover ben ik nog niet.
Jij zegt: ‘Tijd heelt alle wonden,
dus ook wonden van verdriet’.
Ach, de tijd zal het me leren,
troost ik and’ren goed bedoeld.
Maar het litteken zal blijven,
want ik weet nu hoe het voelt.
© Hans Cieremans (met toestemming van de auteur)