Nav. van "WereldAlzheimerdag 2022" gaan we een week lang elke dag een gedicht plaatsen. Gedicht 4.
Speciaal voor mantelzorgers en ex-mantelzorgers bij deze "wereldalzheimerweek"
Als de mantel je te zwaar wordt
en slijtageplekken krijgt.
Als er gaten in gaan vallen,
hier en daar tot scheuren neigt.
Als je hem toch door moet dragen,
tot de allerlaatste draad.
Dan zou jij hem willen uitdoen,
maar je weet dat dat niet gaat.
Die zware, versleten mantel
is dan vaak een grote last.
Maar uittrekken is geen optie,
hoewel hij niet goed meer past.
‘t Voelt als plicht om hem te dragen
ook al is hij stuk, verbleekt.
Tot de mist op zal gaan trekken
en het zonnetje doorbreekt.
Dan pas kun jij die jas uitdoen
en verdwijnt de mist en kou.
En die oud, versleten mantel,
is voorgoed niet meer voor jou.
Ja, die mantel moest je dragen,
omdat dat niet anders kon.
Maar eens mag je weer genieten
zonder mantel, in de zon.
© Hans Cieremans