Gedicht van de week
De weg loopt dood,
die ik nu bewandel,
een weg die ik niet meer herken.
Terwijl ik de weg vraag,
word ik vreemd behandeld,
waardoor ik niet weet waar ik ben.
Als ik dan boos word
en terug wil gaan lopen,
dan vang ik telkens weer bot.
Dan is daar een deur,
die gaat niet meer open.
De t’ rugweg zit stevig op slot.
Achter die weg
verbranden mijn schepen,
de weg voelt onveilig en kil.
Wat ik ook doe,
ik word niet begrepen,
de weg wordt beangstigend stil.
Ik kom niemand tegen,
ik moet verder lopen,
geluid van het leven verstomt.
Zo ben ik heel eenzaam
en mag ik slechts hopen,
dat er een mens naast mij komt.
De weg loopt dood,
kom jij naast me lopen?
Geef mij een stevige hand.
Dan verdwijnt regen,
en breekt de lucht open,
op weg naar een onbekend land.
je brengt me niet terug,
maar helpt de weg wijzen,
misschien loopt de weg toch niet dood.
Misschien dat ik daar
in het licht zal herrijzen.
Blijf tot daar mijn reisgenoot.
© Hans Cieremans -> met toestemming gepost zonder de bijhorende foto