Ons gedicht van de week
volhouden
Er zijn mensen die me vragen:
‘Mens hoe houd je het toch vol?’
Dan zeg ik, om niet te klagen:
‘Ik ben geverfd door de wol’.
Maar het voelt vaak heel anders,
’t duurt zo lang, ik ben doodmoe.
En voel ik dan waterlanders,
dan geef ik er niet aan toe.
Het is loodzwaar om te zorgen
voor een mens met dementie.
Mijn gevoel houd ik verborgen,
terwijl ik ’t niet overzie.
Maar wat helpt het om te klagen?
Ik verdring het maar non-stop.
Soms zijn er ook goede dagen
en daar teer ik dan maar op.
Nu kom ik mezelf flink tegen,
’t wordt uiteindelijk te veel.
‘k Heb een burn-out gekregen ,
alles grijpt me naar de keel.
Ik ben niet vooruit te branden
‘k weet niet hoe het beter wordt.
Alles glipt nu uit mijn handen,
ook mijn zorgplicht schiet tekort.
En nu hoor ik mensen zeggen:
‘Tja, dat krijg je er nu van’.
En dat kan ik niet weerleggen,
maar zeg mij: ‘Wat moest ik dan?’
Dementie, dat treft ons beiden.
omdat zoveel wordt verwoest.
Maar hoewel we samen lijden,
’t is de liefde die nooit roest.
© Hans Cieremans