Gedicht van de week
Persoonlijk vind ik dat je iemand met dementie nooit leugens mag vertellen. Net zoals je met iedereen doet. Als je zoiets hoort, kijk dan de persoon even aan, en als de ogen niet "leeg" zijn ga dan even ergens rustig zitten, en praat met de persoon (met dementie). In eenvoudige woorden gewoon de waarheid. Op dat moment aanvaarden ze je uitleg wel. Even later zijn ze het weer "vergeten".
Zijn de ogen "leeg en doordringend" ga dan rustig mee in hun verhaal, praat met hun gewoon alsof je ze begrijpt en hun de weg wijst. Ook dit heb ik ervaren. "Kom ma, we gaan even naar buiten en dan zullen we kijken welk weer het is?" Dit zei ik als het buiten heel slecht weer was. Maar nooit heb ik gelogen.
Ons ma was zo'n geval. Ze kon de leugens echt "doorprikken". Als ik zei dat ik haar mee naar huis wilde nemen maar het niet mocht..... legde ze me het zwijgen op, nam mijn hand heel stevig vast en zei: "Och Hilde, zwijg maar, hunne tijd komt ook nog". Ik keek haar dan aan en zweeg maar. Ik was telkens verrast hoe ze toch steeds weer "rake dingen" kon zeggen.
15/08/2021